Biz toplum olarak ölünce ancak tanışırız | Hüseyin Y.

Dr. Mehmet Yıldırım hocanın ardından.

6 Şubat’ta Pazarcık merkezli ve ardından da Elbistan’da devam eden ikinci depremi yaşadık. Yaşadığımız büyük rant ve talan ile beslenen sermayenin kar hırsı ile de birleşen doğal sarsıntı bir ilde değil başta on il ve ilçeleri ile bütün yerleşim alanlarını sarstı.

Alandaki bütün yerleşim yerleri içinde yaşayan canlıların tümüne ağır kayıplar ve ardına bırakmış olduğu acı sonuçları hepimizi derin acılara boğdu.

Tek tek bunları anlatmak mümkün değil, lakin tarifi olmayan bu toplumsal kayıp ile acı içinde bir süreçten geçiyoruz.

Bu olayın ardında çıkan haberleri ve ayrıntıları herkeste oldukça derin izler bırakıyor.

Aşağıdaki bu küçük tarihi notu okuyunca hele de sorun Dersim olunca susmaktan ziyade bir iki kelam etmek zorunda kaldım.

Depremde binlerce insanımızı kaybettik.

Evet; hala binlercesi enkazlar altında bir çoğu belki sağ, bir çoğu ise yok artık. En azında geride bir mezarı için çabalıyor geride kalanlar. Bu derin acının içinde kuşkusuz Dersimli bilinen onlarca insanımızın da bu büyük felaketle canına neden oldu. Hiç birini birbirine yarıştırma diye bir durumum olamaz. Bu insani de olamaz, vicdani de.

Buralarda yaşayan Dersimli insanımızın acı kaybını duyunca da kuşkusuz üzüldüm.

Ama beni bir kez değil, bin kez daha derinden etkileyen ölüm aslında birbirimizle olan ilişkiler açısından aşağıdaki notu okuyunca daha çok yıkıldım!

Bari bu son olsun ve hepimize de ders olsun isterim.

Biri birimize bu kadar mı yabancı olduk? Hele de aydınlarımız ve Aydın bir toplumum olduğumuzu iddia edenler için hiç ama hiç doğru değil. Sorun sorgulayın, tartışın “dövüşün” ama saygıdan ve sevgiden uzak durmayın!

İsterim ki ölmeden önce birbirimizle tanışalım.

Üzgünüm.

Bakın şöyle yazıyor; “Alt katında Dr. Derya oturuyormuş(akrabam ve köylüm) bende dün öğrendim, dayısı aradı bana söyledi Mehmet hocayı hiç tanımıyormuş. Mehmet hoca ile hiç tanışmamışlar, Deryayı dayısı Mehmet hocanın dairesinden girerek Deryayı kurtarmış, tanışmış olsalardı kesinlikle Mehmet hocayı kurtarırlardı, yaban yerlerde kimse kimseyi tanımıyor, alt kat üst kat komşusunu tanımıyor, bunu öğrenince üzüntüm katbekat arttı, ikisi de Tuncelili ve alt üst oturuyorlar ama birbirlerinin varlığını bile bilmiyorlar, çok çok üzüldüm, aynı apartmanda insanlar sadece kapıdan girip çıkıyorlar oysa birbirlerini tanımış olsalardı şimdi Mehmet hoca yaşıyor olabilirdi, bilmiyorum ki vademi doluyor, kader mi ne bileyim nasıl tanımlamak lazım, çok üzgünüm çok 😭”!…

Zübeyde Yılmaz.

Evet, bu nota çok şey eklemeye gerek yok, bu anlatım notu bize her şeyi veriyor. Dışarıdan da bir yerlere koşarak çözülecek sorun değil, ne ararsan kendinde ara. Her şey içimizde. Hele de bu kimseye kader hiç değil!

Depremde yaşamını yitiren bütün canlarımızın geride kalanlarına baş sağlığı ve sabırlar diliyorum.

Acımız büyük ve tarifi zor olsa da; ne ararsan kendinde ara der i, bu yaşadığımız olayda hepimize acı bir ders ola.

Oğur vo tore, güle güle Memed.

Saygılarımla

Hüseyin Y.